พุทธลักษณะ ปางมารวิชัย
ลักษณะเข่าในเป็นเอกลักษณ์ของศิลปะเชียงแสนยุคต้น
องค์พระประทับนั่งบนรัตนบัลลังก์ยกสูงสี่ชั้น ชั้นกลางเป็นกลีบบัวสองชั้น
องค์พระมีพระวรกาย(ร่างกาย)โปร่งเรียว พระเศียร(ศีรษะ)กลม พระเกศา(เส้นผม)เรียบ
พระเมาลี(มวยผม)รวบขึ้นเป็นมวยสองชั้น พระเกศ(ยอดผม)รูปดอกบัวตูม
ไม่มีไรพระศก(ไรผม) พระพักตร์(ใบหน้า)รูปไข่ ปรากฏพระเนตร(ตา)
และพระนาสิก(จมูก)รางๆ พระกรรณ(หู)รูปบายศรียาวจรดพระอังสา(บ่า) พระศอ(คอ)ยาว
พระอุระ(อก)นูนกว้าง ครองจีวรแนบเนื้อห่มเฉียง
สังฆาฏิพาดยาวถึงพระนาภี(สะดือ)พระพาหา(แขน)ทั้งสองข้างทอดลงข้างลำพระองค์
พระหัตถ์(มือ)ขวาวางคว่ำบนพระชานุ(เข่า) พระหัตถ์(มือ)ซ้ายวางหงายบนพระเพลา(ตัก)
พระชงฆ์(แข้ง)ขวาพับเข้าใน พระบาท(เท้า)วางหงายบนพระชงฆ์(แข้ง)ซ้ายลักษณะขัดสมาธิราบ
องค์พระประทับนั่งภายในซุ้มเสมา ขอบซุ้มประดับด้วยใบพฤกษาเล็กๆ
พระพิมพ์ไม่มีกรอบมีเนื้อล้นขอบข้างเล็กน้อย
ด้านหลังผิวเรียบแต่งขอบข้างโค้งลงบรรจบขอบข้างด้านหน้า
1.วัสดุที่ใช้สร้าง ส่วนผสมประกอบด้วย
ดินเหนียวมีแร่กรวดทรายเล็กน้อย ผงศิลาแลง บดกรองละเอียด น้ำอ้อย
น้ำผึ้งเคี่ยวเหนียว ผสมโขลกตำเข้ากันเป็นเนื้อเดียวเหนียว ปั้นเป็นก้อน
กดพิมพ์แบบ ตากแห้ง เผาไฟอุณหภูมิ 1,300 องศาเซลเซียส
ได้พระพิมพ์ดินเผาสีผิวไผ่รวกแห้ง แข็งแกร่ง ผิวเรียบ มีแร่ดอกมะขามลอยขึ้นบนผิว
มีคราบไคลขี้กรุเป็นผงดินโคลนแห้งสีเทาเคลือบบนผิวทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
ขนาด กว้างฐาน 2.5 ซม. สูง 4.5 ซม.
2.ยุคสมัย ศิลปะและผู้สร้าง เป็นพระพิมพ์ดินเผาสกุลเชียงแสนยุคต้น
พุทธศตวรรษที่ 16 อายุ 1,000 ปี
พะเยาเป็นจังหวัดหนึ่งที่ได้รับอิทธิพลศิลปะเชียงแสนเมื่อเร็วๆนี้มีการพบกรุพะเยาในบริเวณวัดร้างรอบๆขอบกว้านพะเยา
พระที่พบเป็นเนื้อดิน มีทั้งสีดำ สีหม้อใหม่ สีพิกุล
ผู้สร้างคือชาวเมืองพะเยาที่ได้รับการถ่ายทอดสร้างพระพิมพ์จากเขียงแสน
บรรจุกรุตามวัดต่างๆ สืบต่อพระศาสนาเป็นเวลายาวนาน จนค้นพบได้ในปัจจุบัน
พุทธคุณ
พระเครื่องสกุลเชียงแสน มีพุทธคุณสูงในด้านอำนวยโชคลาภ คงกระพันชาตรี มหาอุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น