1.พุทธลักษณะ ปางสมาธิ ขัดราบพระวรกายตั้งตรง พระเศียรกลม พระเกศรูปดอกบัวตูม พระพักตร์รูปไข่ พระนลาฏกว้าง ไม่ปรากฏพระขนง พระเนตร พระนาสิก และพระโอษฐ์ พระกรรณแนบพระปราง พระศอตื้น พระอุระกว้าง พระกฤษฎีคอด ครองจีวรบางแนบเนื้อ พระพาหาทอดกางลงข้างลำพระองค์ หักพระกัประพระกรพับเข้าใน ซอกพระกัประตื้นพระหัตถ์ประสานกันวางบนพระเพลาทรงสมาธิ ประทับนั่งราบ พระชงฆ์วางซ้อนกัน ขวาทับซ้าย ไม่ปรากฏอาสนะ ด้านพระปฤษฎางค์ รัศมีประภามณฑล รอบพระเศียร เป็นเส้นลวดรูปกลีบบัว ผนังโดยรอบแกะสลักลายเส้นรางๆ มีลายกนก องค์พระเป็นประติมากรรมนูนต่ำ ประดิษฐานภายในแอ่งท้องกระทะ กรอบข้างยกขึ้นเป็นเส้นทรงโค้งรูปเล็บมือสูงเสมอองค์พระ กรอบข้างไม่ตัดแต่งมีเนื้อเกินโดยรอบ

2.ยุคสมัย ศิลปะและผู้สร้าง เป็นพระเครื่องสมัยสุโขทัยยุคที่ 3 (ยุคปลาย) ปลายพุทธศตวรรษที่ 19 อายุ 600 ปี พุทธศิลป์เป็นศิลปะสุโขทัย ออกแบบเน้นความเรียบง่าย ความอลังการน้อยลง รายละเอียดองค์พระแสดงเพียงรูปร่าง ซอกแขนตื้น ลายกนกลางเลือน จัดสร้างโดยชนชั้นสูงหัวหน้าชุมชน โดยช่างฝีมือท้องถิ่นชาวเมืองนครชุมทุ่งเศรษฐี สร้างพระพิมพ์ดินเผา พุทธาภิเษกโดยคณาจารย์ผู้ทรงอภิญญา บรรจุรวมกับพระเครื่องแบบอื่นๆในพระเจดีย์บริเวณชายแดนสุดเขตด้านเหนือและชายแดนใต้ของทุ่งเศรษฐี ซึ่งนักนิยมพระเครื่องตีเป็นพระนอกทุ่ง คนทั้งหลายมุ่งขุดหาในลานกลางทุ่งจึงไม่พบ และบ่นว่าหายาก

3.มวลสารใช้สร้าง ดินละเอียดมีแร่กรวดเล็กน้อยผสมผงว่านและผงแร่มะขาม สร้างพระพิมพ์ทรงขนมเปี๊ยะ มีส่วนข้างหนา ด้านหลังมักมีรอยบุ๋มตรงกลาง เข้าลักษณะตลบดินคืน เพื่อให้กรอบมีลักษณะกลม เผาไฟอุณหภูมิ 700 องศาเซลเซียส ได้พระพิมพ์ดินเผาสีแดง เนื้อละเอียดแข็งแกร่ง ผิวเหี่ยวย่น แสดงถึงความมีอายุ แร่ดอกมะขามละลายกระจายเป็นจุดแดง ขี้กรุเป็นดินละเอียดสีเทาโคลนแห้งติดแน่นตามซอกเล็กน้อยเพราะถูกล้างจนเอี่ยม ด้านหลังสีเข้มกว่าด้านหน้า มีราดำบางๆบนผิวเล็กน้อย

ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 2 ซม. หนา 7 มม.

4.พุทธคุณ ให้โชคลาภ เสน่ห์เมตตามหานิยม